.jpg)
Wielki Post (słowo „Lent” pochodzi od staroangielskiego lencten, czyli „wiosna”) trwa od Środy Popielcowej do Nieszporów Wielkiej Soboty – czterdzieści dni, pomijając sześć niedziel, które nie liczą się jako Wielki Post liturgicznie. Łacińska nazwa Wielkiego Postu, Quadragesima , oznacza „czterdzieści” i odnosi się do czterdziestu dni spędzonych przez Chrystusa na pustyni, która jest początkiem pory roku. Ostatnie dwa tygodnie Wielkiego Postu znane są jako Passiontide , na które składają się Tydzień Męki Pańskiej (rozpoczyna się w Niedzielę Męki Pańskiej) i Wielki Tydzień (rozpoczyna się w Niedzielę Palmową). Ostatnie trzy dni Wielkiego Tygodnia – Wielki Czwartek, Wielki Piątek i Wielka Sobota – znane są jako Święte Triduum .
W tym okresie skupiamy się na krzyżu i pokucie, pokucie, pokucie, gdy naśladujemy czterdzieści dni postu Chrystusa, jak Mojżesz i Eliasz przed Nim, i oczekujemy triumfu Wielkanocy. Pościmy (patrz niżej), powstrzymujemy się, umartwiamy ciało, dajemy jałmużnę i więcej myślimy o dziełach miłosierdzia. Budzenie się każdego ranka z myślą: „Jak mogę zadośćuczynić za moje grzechy? Jak mogę służyć Bogu w sposób naprawczy? Jak mogę dziś służyć innym?” to nastawienie do posiadania.
Medytując nad „Czteremi rzeczami ostatecznymi” – Śmiercią, Sądem, Niebem i Piekłem – praktykujemy także umartwienia, rezygnując z czegoś, bez czego można by się obejść. Ofiarą może być wszystko, od deserów przez telewizję po małżeńskie uściski, a także może wiązać się z przyjęciem czegoś nieprzyjemnego, czego normalnie byśmy unikali – na przykład zejście komuś z drogi, by wykonywać inne obowiązki, wykonywanie przypadkowych aktów dobroci , wstawanie z łóżka zaraz po przebudzeniu i nie leżenie się rano pod kocami, branie zimnych pryszniców zamiast gorących itp. (Praktyka, która może pomóc niektórym, zwłaszcza małym dzieciom, w myśleniu ofiarnym, polega na korzystaniu z „ paciorków ofiarnych” w taki sam sposób, jak św. Teresa z Lisieux jako dziecko). Zauważ jednak, że niedziele – nawet niedziele Wielkiego Postu – nie są dniami pokuty; zawsze są to radosne dni radości. Jeśli więc zrezygnowałeś ze słodyczy na Wielki Post, możesz sobie na nie pozwolić w niedziele, nawet w tym okresie pokutnym (dlatego niedziele w ogóle nie są liczone jako dni „Wielkiego Postu”). Jeśli pójdziesz według kalendarza, Wielki Post wydaje się trwać 46 dni - jeśli policzysz niedziele. Ale katolicy nie uwzględniają tych niedziel, więc Wielki Post obejmuje 40 dni).
Idealnie, praktyki, z których rezygnujemy i podejmujemy się w czasie Wielkiego Postu, powinny skupiać się na wyeliminowaniu określonego występku lub złego nawyku, który ktoś ma, i koncentrować się na kultywowaniu cnoty przeciwnej występku, czyli dobrego nawyku. Możesz dowiedzieć się więcej o występku i cnocie na Katolickie myślenie moralne strona; po przeczytaniu postaraj się rozeznać, którą wadę najbardziej musisz wyeliminować ze swojego życia i jaką cnotę musisz rozwinąć. Niech wasze wielkopostne ofiary najlepiej pomogą wam wykorzenić waszą najbardziej problematyczną wadę, pomagając wam rozwinąć cnotę, która ją pokonuje. Poniżej znajduje się wielkopostna lista kontrolna w formacie .pdf, która pomoże Ci uporządkować myśli i rutynę wielkopostną: Wielkopostna lista kontrolna .
Nie próbuj robić za dużo! Rób to, co potrafisz, bez popadania w frustrację lub przytłoczenia. Dokonuj swoich poświęceń bez narzekania i bez unieszczęśliwiania innych. I nie kwestionuj swoich poświęceń; właściwie najlepiej zachować je dla siebie. Inną rzeczą, której nie należy robić, jest udawanie, że rezygnacja z ulubionego grzechu jest właściwą ofiarą wielkopostną: grzechu i tak nie powinno się robić! Tak, zdecydowanie zrezygnuj z tego grzechu – ale dodaj też ofiarę z czegoś dobrego, z czegoś dopuszczalnego, z czegoś, z czego można się cieszyć w sposób ordynarny. Idąc dalej, wiedz, że ofiarowanie cierpień dla dobra kogoś, kogo kochasz, może pomóc ci utrzymać motywację.
Ze względu na skupienie się na pokucie i zadośćuczynieniu, tradycją jest upewnianie się, że udamy się do spowiedzi przynajmniej raz w tym okresie , aby wypełnić przykazanie Kościoła, że chodzimy do spowiedzi przynajmniej raz w roku; to przygotowuje nas do przestrzegania nakazu przyjmowania Eucharystii przynajmniej raz w roku podczas Wielkanocy. Pięknym starym zwyczajem związanym z wielkopostną spowiedzią jest, aby przed pójściem do księdza pokłonić się każdemu domownikowi i każdemu, przeciwko któremu zgrzeszyłeś, i powiedzieć: „W imię Chrystusa, przebacz mi, jeśli obraziłem cię." Jeden odpowiada: „Bóg ci przebaczy”. Zrobione z obszernym rachunek sumienia i szczerego serca, ta praktyka może być całkiem uzdrawiająca (zauważ również, że wyznanie grzechów księdzu jest sakramentem, który odpuszcza grzechy śmiertelne i powszednie; wyznanie grzechów tym, których obraziłeś jest sakramentem, z którego, jak wszystkie sakramentalia, pobożnie korzysta się odpuszcza grzechy powszednie. Oba są całkiem dobre dla duszy!)
Wielki Post to szczególnie dobry czas na naprawienie i odbudowanie zerwanych relacji. Módl się o zdolność prawdziwego przebaczenia skruszonemu, który cię skrzywdził, i rozważ tych, których skrzywdziłeś i których przebaczenia powinieneś szukać. Przeanalizuj całe swoje życie rok po roku, szukając sposobów, w jakie zawiodłeś, skłamałeś, złamałeś Boże prawa, skrzywdziłeś innych itd. Proś o skruszone i pokorne serce oraz o męstwo, by naprawić to, co zrobiłeś źle.
Oprócz umartwienia i miłosierdzia dobrze jest widzieć i przeżywać Wielki Post jako czterdziestodniowe rekolekcje duchowe. Czytanie duchowe powinno być zaangażowane, wykraczając poza zwykłe Lectio Divina . Maria von Trapp poleciła „Księgę Jeremiasza i dzieła świętych, takie jak Droga na górę Karmel św. Jana od Krzyża; Wstęp do życia pobożnego św. Franciszka Salezego; Historia duszy św. Teresy z Lisieux; Zamek Duchowy św. Teresy z Avila; Dusza Apostolatu - opata Chautarda; księgi opata Marmiona i podobne prace."
