W tym roku, ze względu na ograniczenia dotyczące COVID-19, Watykan zażądał, aby prochy nie były bezpośrednio znakowane na czole ręką kapłana, zamiast tego zaleca się posypywanie prochami czoła penitentów.

 

Brak krzyża na naszym czole może wydawać się dla nas inny i nowy, ale w rzeczywistości jest to starożytna praktyka, która istniała w naszym kościele od wieków. Stany Zjednoczone to jedno z nielicznych miejsc, w których praktykowano znakowanie czoła krzyżem, w innych miejscach na świecie, w tym w Rzymie, na głowę posypuje się popiół.

​

Liturgiczne użycie popiołów pochodzi z czasów Starego Testamentu. Popioły symbolizowały żałobę, śmiertelność i pokutę. W Księdze Estery Mardocheusz założył wór i popiół, gdy usłyszał o dekrecie króla Aswerusa, by zabić wszystkich Żydów w imperium perskim (Estera 4: 1). Hiob pokutował w worze i popiele (Job 42: 6). Daniel prorokując o niewoli babilońskiej w Jerozolimie, napisał: „Zwróciłem się do Pana Boga, błagając w żarliwej modlitwie, w poście, w worze i popiele” (Daniela 9: 3).

 

W tę Środę Popielcową, kiedy doświadczamy spryskiwania naszych głów błogosławionym popiołem, uznajemy, że popioły są zewnętrznym znakiem naszej śmiertelności i naszej całkowitej zależności od Boga. Niech ten sakramentalia da nam łaskę prawdziwego nawrócenia serca i doprowadzi do owocnego Wielkiego Postu.

​